Tytułowy antyczny Atlas ugina się pod ciężarem sfery niebieskiej. Czeski artysta modyfikuje klasyczny temat i tradycyjne zagadnie rzeźbiarskie, przekształcając mitologiczną postać w prostą formę geometryczną. Artysta łączy elementarne przestrzenne moduły, tworząc monumentalny obiekt imitujący betonowe konstrukcje inżynieryjne. Powstała forma została „umieszczona” na tle otwartej przestrzeni, a dźwiganym przez tytułowego Atlasa ciężarem jest niebo nad nim. Rzeźba staje się, przez swoją modernistyczną formę, ciałem obcym w obrębie lubelskiego Starego Miasta. Koresponduje jednocześnie w sposób niezwykły z ruinami kościoła św. Michała. Tak jak brak budowli sakralnej przypominają kamienne murki w miejscu jej fundamentów, tak figura Atlasa unoszącego niewidoczny ciężar, prowokuje pytania o sens przestrzeni nad nim. Doświadczenie braku łączy się z przywoływanym przez dawny sakralny kontekst pytaniem o transcendentne dopełnienie.